میرزا قاسم، فرزند میرزا محسن تبریزی، متخلّص و معروف به زاهد تبریزی از سخنوران و شاعران نیمة دوم سدة یازدهم هجری می باشد که در عهد شاه سلیمان صفوی در اصفهان زندگی می کرده است. نسخة خطّی کلّیّات دیوان او شامل غرلیات، قصاید، رباعیات،مثنوی سفینة النجات و منشآت می باشد.وی شیعة اثنی عشری است که ارادت خود را به چهارده معصوم،خصوصاً مولا علی(ع)در جای جای اشعــارش بیان کرده است. غزل های سراسر احساس،قصاید قوی، مادّه تاریخ ها، مثنوی زیبا و نثر شیوای وی بیانگر، ذوق ادبی اوست.

وی را زاهد اصفهانی و زاهد خلوت نشین نیز گفته اند.

دیوان اشعار وی در تابستان 1390 توسّط فراست عسکری دانشجوی کارشناسی ارشد زبان وادبیات فارسی دانشگاه آزاد نجف آباد با استفاده از چهار نسخه خطّی موجود از دیوان ،با راهنمایی دکتر جمشید مظاهری سیچانی و مشاوره دکتر محمّدجواد شریعت، تصحیح و مقابله شد.

09133350137